Poezie
Een mensenkind in niemandsland
Een mensenkind in niemandsland is een door Michiel van Kempen en Effendi Ketwaru samengestelde bloemlezing uit de tien bundels die van Jit Narain vanaf 1977 tot en met 2019 zijn verschenen. Zoals de … [lees verder]
2050
Het iconische jaar 2050. Alles is fundamenteel veranderd. Wie willen we zijn? Wie is de vijand? Waar kunnen we overleven? Hoe kunnen we in deze tijden afscheid nemen? Zijn onze dromen digitaal? … [lees verder]
Tweepigrammen
Vorig jaar zijn we begonnen met een poëzie over het thema van de Boekenweek in een specifieke dichtvorm. De ontvangst van onze eersteling bij lezers en boekhandelaren was allerhartelijkst. In 2020 … [lees verder]
Bezette stad
‘Bezette Stad was een vergif, als tegengif gebruikt. Het nihilisme van Bezette Stad kureerde mij van een oneerlijkheid, die ik eerlijkheid waande, en van buitenlyriese hoge-borst-zetterij. Daarna … [lees verder]
Dankbaar lichaam
In de poëzie van Thomas Möhlmann komt af en toe een personage langs dat naar de naam Momo luistert. Momo was stationswachter, minderjarige hotelreceptionist, soms meer jongen, soms meer meisje. In … [lees verder]
Ik dans me weer bijeen
Toen ze in 1987 op vijftienjarige leeftijd debuteerde met de bundel Hanne Ton werd Jo Govaerts meteen genomineerd voor de Cees Buddingh’-prijs. Met de opvolgers De twijfelaar (1989), Waar je … [lees verder]
Doe het toch maar
Geëngageerde gedichten die recht het hart en het hoofd in gaan om daar rond te zingen. Doe het toch maar als levenshouding, universeel door het persoonlijke, hoogst actueel en tijdloos. [lees verder]
De schaduw van wat zo graag in de zon was blijven staan
Vandaag is de man niet meer wat hij geweest is. Zijn privileges worden terecht ter discussie gesteld, zijn machtsmisbruik aangekaart. Alles wijst erop dat hij zichzelf opnieuw moet uitvinden en toch … [lees verder]